Natasha Lushaj Shqipërime
Natasha Lushaj
Shqipërime
ANA AHMATOVA: Nuk po të pyes për dashurinë tënde
Nuk po të pyes për dashurinë tënde.
Gjendet tani aty ku duhej të ishte.
Ji i sigurt, nuk do t’i shkruaj
së fejuarës tënde letra xhelozie.
Por dëgjomi këshillat e urta:
jepja t’i lexojë vargjet e mia,
edhe fotot e mia jepja t’i ruajë,
se xhentile i bën kjo të vluarat!
Për mendjelehtat ka rëndësi më shumë
të shijojnë një fitore gjer në fund,
sesa fjalë të shkëlqyera miqësie,
dhe ëmbëlsinë e ditëve të para në fund…
Por pasi t’i kesh përjetuar gjithë
të hareshmet çaste me miken e zgjedhur
dhe gjithçka të t’rëndojë si peshë
mos iu qas natës sime triumfuese
ngaqë shpirti papritur t’është nginjur.
Nuk të njoh më.
Dhe s’di këshilla për plagë lumturie
mund të shëroj vetëm kush ka dhimbje.
ANNALISA RODEGHIERO: Imazhet e fundit
Se dashuria është tjetër gjë,
është më shumë.
Pasqyra opake
ma gllabëroi
të fundmin
imazh.
Më dërgoi
konture të mjegullta
të fytyrës tënde,
shformuar
nga shqepja
e copëzave
mbetur
prej maskës së lashtë
ngurosur mbi ty,
vepër e duarve të mia
të bardha.
Tani
mund të vdesësh
në mua.
ALBERTO BEVILACQUA: Mungon veç ti
Ki besim, Dashuri,
është një natë si të tjerat
së bashku do të bëjmë dritë
tani, pas pak,
sapo të gjendet llampa.
Ishte këtu
vetëm një përjetësi më parë.
Ja, Dashuri, loja po rinis
(duro, prit)
asnjë mungesë,
mungon veç ti.
E çë pastaj,
s’është asgjë, një grimë.
ASTROFELIA FRANCA DONÁ: Dua
Dua
atë që zgjat në kohë
dhe ende di të përkëdhelë
dua
qenien time të papërsosur
me erëra nëpër dhomat e shpirtit
ato ditë të pakëta
me gjurmën e një mendimi
dhimbjen që i paraprin gëzimit
hutimin e puthjes
dhe rigjetjen
siç di ta bëjë veç lëkura
në heshtjen e hënës
përtej kuqëlimit të gjetheve
dhe rrahjes së çrregullt të zemrave
CESARE PAVESE: Nga “Toka dhe vdekja”
Vështrimi yt është prej kripe dhe dheu.
Ndonjë ditë ke pikuar prej dallgëve.
Ende të njohin bimët e detit
që t’u gjendën pranë.
Lule agavet dhe oleadrat.
Gjithçka e mbyll brenda syve.
Prej kripe dhe dheu i ke venat, frymën.
Shkumë ere e ngrohtë,
hije e djegagurit:
gjithçka e mbyll në vete.
Je zëri shkëmb i fushës,
klithma e shkurtës së fshehur
dhe vakësia e gurit.
Fusha është lodhje,
fusha është dhimbje.
Me natën gjesti i fshatarit heshtet.
Je lodhja e madhe
dhe nata që nginjet.
Si trungu dhe bari,
si toka je e kyçur
dhe rreh porsi deti.
Nuk ka fjalë që të zotëron
as të ndal.
Mbledh si toka përplasjet
dhe i bën jetë,
frymë që ledhaton, heshtje.
Je e djegur si deti,
si frut rritur në shkëmb
nuk i thua fjalët
dhe askush nuk të flet.
15 nëntor 1945
CRISTINA CAMPO (1923-1977): Tetori
Palosen veshjet e bardha të verës
dhe ti zbret mbi orët diellore,
i ëmbli tetor, dhe mbi foletë.
E fundmja këngë dridhet në tendën e kopështit
ku dielli ishte hije dhe hija diell,
mes ngulçesh fashitur.
Dhe ndërsa vonon trëndafil i vakët,
tashmë gojëhidhur pikon shija
e buzëqeshjes së lamtumirave.
CAMILLO SBARBARO: Në të shkretë…
Hesht, shpirt i lodhur së shijuari
e së vuajturi, nga njëra dhe tjetra jep
dorëheqje.
Të mbaj vesh,
nuk më mbërrin asnjë zë prej teje
as i keqardhjes për rininë
e mjerë, as i inatit dhe i shpresës
madje, as i mërzisë.
Dergjesh
si trupi, i pagojë
në një indiferencë dëshpëruese.
Nuk është e vërtetë,
nuk habitemi, shpirti im, nëse zemra
do të ndalte, pezull
si të mos kishte më
ajër.
Përkundrazi, ecim.
Ecim unë e ti si sonambul.
Dhe pemët janë pemë, shtëpitë
janë shtëpi, gratë
që kalojnë janë gra, dhe gjithçka është
vetëm ajo që është.
Për atë punën e gëzimit e të dhimbjes
nuk na e ndien.
Humbur e ka zërin sirena dhe bota
është një shkretim i madh.
Në të shkretë
e shoh veten sythatë.
Leave a Reply
Want to join the discussion?Feel free to contribute!