Natasha Lushaj Shqipërime

Natasha Lushaj

Shqipërime

ANA AHMATOVA: Nuk po të pyes për dashurinë tënde

Nuk po të pyes për dashurinë tënde.

Gjendet tani aty ku duhej të ishte.

Ji i sigurt, nuk do t’i shkruaj

së fejuarës tënde letra xhelozie.

Por dëgjomi këshillat e urta:

jepja t’i lexojë vargjet e mia,

edhe fotot e mia jepja t’i ruajë,

se xhentile i bën kjo të vluarat!

Për mendjelehtat ka rëndësi më shumë

të shijojnë një fitore gjer në fund,

sesa fjalë të shkëlqyera miqësie,

dhe ëmbëlsinë e ditëve të para në fund…

Por pasi t’i kesh përjetuar gjithë

të hareshmet çaste me miken e zgjedhur

dhe gjithçka të t’rëndojë si peshë

mos iu qas natës sime triumfuese

ngaqë shpirti papritur t’është nginjur.

Nuk të njoh më.

Dhe s’di këshilla për plagë lumturie

mund të shëroj vetëm kush ka dhimbje.

ANNALISA RODEGHIERO: Imazhet e fundit

 Se dashuria është tjetër gjë,

është më shumë.

Pasqyra opake

ma gllabëroi

të fundmin

imazh.

Më dërgoi

konture të mjegullta

të fytyrës tënde,

shformuar

nga shqepja

e copëzave

mbetur

prej maskës së lashtë

ngurosur mbi ty,

vepër e duarve të mia

të bardha.

Tani

mund të vdesësh

në mua.

ALBERTO BEVILACQUA: Mungon veç ti

Ki besim, Dashuri,

është një natë si të tjerat

së bashku do të bëjmë dritë

tani, pas pak,

sapo të gjendet llampa.

Ishte këtu

vetëm një përjetësi më parë.

 

Ja, Dashuri, loja po rinis

(duro, prit)

asnjë mungesë,

mungon veç ti.

E çë pastaj,

s’është asgjë, një grimë.

ASTROFELIA FRANCA DONÁ: Dua                             

Dua

atë që zgjat në kohë

dhe ende di të përkëdhelë

dua

qenien time të papërsosur

me erëra nëpër dhomat e shpirtit

ato ditë të pakëta

me gjurmën e një mendimi

dhimbjen që i paraprin gëzimit

hutimin e puthjes

dhe rigjetjen

siç di ta bëjë veç lëkura

në heshtjen e hënës

përtej kuqëlimit të gjetheve

dhe rrahjes së çrregullt të zemrave

CESARE PAVESE: Nga “Toka dhe vdekja”

Vështrimi yt është prej kripe dhe dheu.

Ndonjë ditë ke pikuar prej dallgëve.

Ende të njohin bimët e detit

që t’u gjendën pranë.

Lule agavet dhe oleadrat.

Gjithçka e mbyll brenda syve.

 

Prej kripe dhe dheu i ke venat, frymën.

Shkumë ere e ngrohtë,

hije e djegagurit:

gjithçka e mbyll në vete.

Je zëri shkëmb i fushës,

klithma e shkurtës së fshehur

dhe vakësia e gurit.

Fusha është lodhje,

fusha është dhimbje.

Me natën gjesti i fshatarit heshtet.

Je lodhja e madhe

dhe nata që nginjet.

 

Si trungu dhe bari,

si toka je e kyçur

dhe rreh porsi deti.

Nuk ka fjalë që të zotëron

as të ndal.

Mbledh si toka përplasjet

dhe i bën jetë,

frymë që ledhaton, heshtje.

Je e djegur si deti,

si frut rritur në shkëmb

nuk i thua fjalët

dhe askush nuk të flet.

15 nëntor 1945

CRISTINA CAMPO (1923-1977): Tetori

Palosen veshjet e bardha të verës

dhe ti zbret mbi orët diellore,

i ëmbli tetor, dhe mbi foletë.

E fundmja këngë dridhet në tendën e kopështit

ku dielli ishte hije dhe hija diell,

mes ngulçesh fashitur.

Dhe ndërsa vonon trëndafil i vakët,

tashmë gojëhidhur pikon shija

e buzëqeshjes së lamtumirave.

 

CAMILLO SBARBARO: Në të shkretë…

Hesht, shpirt i lodhur së shijuari

e së vuajturi, nga njëra dhe tjetra jep

dorëheqje.

Të mbaj vesh,

nuk më mbërrin asnjë zë prej teje

as i keqardhjes për rininë

e mjerë, as i inatit dhe i shpresës

madje, as i mërzisë.

Dergjesh

si trupi, i pagojë

në një indiferencë dëshpëruese.

Nuk është e vërtetë,

nuk habitemi, shpirti im, nëse zemra

do të ndalte, pezull

si të mos kishte më

ajër.

Përkundrazi, ecim.

Ecim unë e ti si sonambul.

Dhe pemët janë pemë, shtëpitë

janë shtëpi, gratë

që kalojnë janë gra, dhe gjithçka është

vetëm ajo që është.

Për atë punën e gëzimit e të dhimbjes

nuk na e ndien.

Humbur e ka zërin sirena dhe bota

është një shkretim i madh.

Në të shkretë

e shoh veten sythatë.