EMILY DICKINSON Poezi

EMILY DICKINSON Poezi

Zgjodhi dhe shqipëroi Natasha Lushaj 

 

 

Ndërsa pres

Ndërsa pres

dhe lutem

koha kalon tepër shpejt

e pastaj tepër ngadalë

ndërsa qaj

lot pas loti,

ngashërim pas ngashërimi

dhe dënesa

njëri pas tjetrit, njëra pranë tjetrës

ngjeshur e kapluar fjalëve të mia

fjalëve që s’arrij t’i them

fjalëve që ngjizen në heshtje

në vetminë e trazuar të ditëve të hutuara e rrënuese,

ndërsa pres

një përshëndetje, një letër

një puthje,

dëgjoj boshin brenda meje.

Kujtimi

Nuk rritet më kujtimi

i shkulur me rrënjë:

ia ngjesh tokën përreth

të rrijë në këmbë,

ia rikrijon universin,

por s’ia mbart dot dheun.

Kujtesa e vërtetë,

i ka rrënjët në diamant

si trungu i kedrit,

kujtimin s’mund ta rrëzosh

pasi është rritur.

Sythet e tij kristal

do të shpërthejnë sërish

edhe pse

të përthyer

të shkelur

të shqyer.

Pas dhimbjes së madhe

Pas dhimbjes së madhe, vjen e kotësisë ndjenja

nervat ruajnë etiketën, si varret;

zemra e palëvizshme pyet: kush, unë vuaja?

Kur? Dje, pardje apo shekuj më parë?

Këmbët, mekanikisht, vijnë vërdallë

si të ishin prej druri

prej dheu, prej ajri, ose s’di ç’tjetër

por sigurisht të rritura veçmas prej teje,

një kënaqësi kuarci, gur i fortë.

Është çasti i plumbtë,

i vetmi i kujtueshëm, nëse i mbijeton;

përreth mban mend njerëz si prej bore.

Të ther i ftohti, pastaj shtangesh habie,

pastaj e lë të ndodhë.

Reshti së dhemburi, edhe pse aq ngadalë

Reshti së dhemburi, edhe pse aq ngadalë

sa nuk arrita ta shoh vuajtjen tek ikte;

vetëm dalloja si rridhte pas meje

si diçka që nuk ndryshon, të themi,

as nuk përpiqej gjurmët t’i fshihte.

Ngaqë e mbaja veshur, çdo ditë,

vazhdimisht si përparëse fëmijërie

që vetëm natën varet në grep.

Madje jo, dhimbja rri fshehur në fund

si gjëlpërat me kokë, që zonjat ngulin

me kujdes në jastëçkën e qëndisur

për të mos i humbur;

as nga çfarë e kish qetësuar nuk gjeta gjurmë

përveç faktit se atje, ku ka shkretëtirë

rrihet më mirë, është thuajse paqe.

U nisa pa gdhirë, bashkë me qenin

U nisa pa gdhirë, bashkë me qenin

t’i bëja një vizitë detit

Nga zgavrat e thella

dolën të më shihnin sirenat

dhe anijet qënga lart

shtrinë duart-litarë kërpi

duke kujtuar se jam një mi

i ngecur në rërë

por asgjë s’më shkulte që aty… Deri sa deti

u ngjit sipër sandaleve të mia

m’u kacavjerr mbi prehër… m’u kap për beli…

madje… preku korsetin…

sikur donte të më përpinte

të tërën si një pikë vese

mbi mëngëzën e një dredhkëze

e atëherë… nisem … edhe unë…

dhe ai… ai më ndiqte… këmba-këmbës…

ndieja shputat e tij të argjendta

mbi kavilje… dhe sandalet e mia

mbusheshin plot e përplot me perla…

derisa hasëm qytetin e ngurtë

ku dukej se ai askënd nuk njihte…

Atëherë, me një vështrim ngadhnjyes

tek përkulej si përshëndetje

tërhiqej deti…

Këtu…

Ka këtu një vetmi hapësire

vetmi deti

vetmi vdekje,

por këto do të duken mike

krahasuar me zonën më të thellë

atë sekretin polar,

që një shpirt ia njeh vetes:

pafundësinë e fundme.