Absurditetet shqiptare

/1 Comment/in /by

Beteja për të dhuruar libra për shkollat publike të sistemit tonë arsimor

Valbona Nathanaili

Astasia është drejtoreshë në një shkollë 9-vjeçare publike –  të paktën kështu u prezantua kur e pyeta për emrin e plotë, në një bisedë telefonike të pak ditëve më parë. Biseda u zhvillua afro një javë nga dita që kisha qenë në shkollë. Synimi ishte të dhuroja për bibliotekën pesë kopje librash të titujve “Vajza dhe dinozauri” (Autor Hollie Hughes), “Një dëshirë për Krishtlindje” (Autor Katherine Rundell) dhe “Edukimi liberal” (Autor Valbona Nathanaili, Martha Nussbaum dhe Steve Fuller), në emër të një ish-nxënësi.

Por drejtoresha refuzoi t’i pranojë librat! Diçka e papritur! E habitshme dhe në kufijtë e paradoksit! Prisja një përgjigje krejt tjetër! Ndryshe nga falenderimet për të njëjtin veprim, me disa institucione arsimore private, drejtuesi i një institucioni arsimor publik ishte kategorik në refuzim! I theksova edhe një herë se librat janë dhuratë dhe nuk ka asnjë detyrim, thjesht janë për bibliotekën e shkollës, – nga një ish nxënës, për ta bërë dhuratën edhe më tërheqëse, ose më mirë model, për të vepruar sipas të njëjtës praktikë edhe vetë ajo, si të gjithë drejtorët e shkollave në të gjithë botën!

Drejtoresha Astasi që ka emrin e gjyshes (kështu më tha në bisedën telefonike, kur doja të sigurohesha për emrin) nuk dëgjonte fare! Më deklaroi se librat kanë përmbajtje fetare! Pse? Sepse në titull – nënvizoi drejtoresha – në njërin nga librat është fjala “Krishtlindje”! Më pas, këmbënguli që titujt nuk janë pjesë e fondit të librave të miratuar nga Ministria e Arsimit dhe e mbylli edhe me një “arsye më të fortë”, pas të cilës nuk pranonte asnjë shpjegim apo debat: në shkollën “time” nuk hyn asnjë material, asnjë, as edhe dhuratë – si në rastin e mësipërm – që nuk vjen nga Ministria e Arsimit! Edhe kompjuterin e zyrës drejtoresha thotë se e ka marrë nga Ministria e Arsimit! Në fakt nuk e pyeta dhe nuk më duhej fare!      

Është pak të thuash zhgënjim për përgjigjen! Termi më i saktë është tronditje! Tronditje për mungesë profesionalizmi dhe përgjegjshmërie, etike dhe komunikimi, vendimmarrje dhe fryme bashkëpunimi nga një drejtues i një institucioni arsimor publik. Si ka mundësi që një institucion arsimor publik, me zero fonde për libra për bibliotekën e shkollës, të paktën prej dy vitesh, refuzon kategorikisht një dhuratë të tillë?

Nga librat që dëshirojmë t’i bëjmë dhuratë shkollës, dy titujt e parë, në gjuhën origjinale janë botuar nga “Bloomsbury Publishing” dhe janë ndër më të shiturit dhe të përkthyerit në të katër anët e botës, ndërsa titulli i tretë, ka autorësinë edhe të dy profesorëve të huaj, Martha Nussbaum, profesore e të drejtës, etikës dhe filozofisë në Universitetin e Çikagos, diplomuar në Harvard dhe Brown, si dhe Steve Fuller, profesor i filozofisë  në Universitetin e Warwick-ut, i njohur kryesisht në fushën e filozofisë së inteligjencës artificiale dhe trans-humanizmit, dhe të dy anëtarë të akademive të shkencave të vendeve përkatëse. Por drejtoresha e një institucioni arsimor publik në kryeqytetin e një vendi që quhet Shqipëri thotë se ato libra nuk i duhen shkollës së saj!

Shpresa e vetme është që drejtoresha as nuk i ka shfletuar librat dhe jo më të pretendojmë t’i ketë lexuar! Dhe nuk ka vënë as edhe ndonjë mësues tjetër ta kryente si punë! Sigurisht asnjë nga librat nuk është fetar apo nuk ka përmbajtje të tillë, por edhe po të kishin, me konotacionin negativ të drejtoreshës dhe refuzimin kategorik të saj, profesionalizmin e reduktojnë në zero, përgjegjshmërinë e bëjnë inekzistente, vendimmarrjen personale dhe bazuar në mungesë të dhënash e vizioni, ndërsa etikën dhe komunikimin i çojnë disa vite-dritë larg. Për të shtuar, që kur flasim për fenë, duhet të kemi parasysh se Ministria e Arsimit ka ndërmarrë nismën e edukimit fetar në shkolla! Pra, të paktën fjala “Krishtlindje” nuk duhet të jetë tabu për drejtoreshën!    

Sikur vetëm parathënien e librit “Edukimi liberal” të kishte mundur drejtoresha të lexonte, do kuptonte misionin e këtyre botimeve: të nxisin leximin e librave tek fëmijët dhe përfshirjen e tyre në aktivitete që shkojnë përtej orës së mësimit. Ndërkohë, të gjithë titujt janë të rinj, pra botime të këtyre viteve të fundit dhe kopjet janë të papërdorura.

Në një intervistë dhënë për televizionet pas përmbytjes së shkollës nga ujërat e zeza, afro tre vjet më parë, e njëjta drejtoreshë paraqitet shumë e vëmendshme dhe e kujdesshme për punën e kryer nga punonjësit e komunales për pastrimin e fekaleve nga oborri i shkollës. Afro 80 përqind të intervistës, drejtoresha flet me detaje për punën e palodhur dhe me përgjegjësi të ndërmarrjes komunale dhe se si autoboti thithte me shpejtësi ujërat e zeza. Është e çuditshme, pse për rastin e librave, drejtoresha nuk tregoi të njëjtën vëmendje! Pse i mungon po ai vullnet i mirë, me të cilin lavdëron autobotin? 

Rruga kryesore për pasurimin e bibliotekave të institucioneve arsimore publike është Ministria e Arsimit. Por në një raport për fondet e miratuara për vitin 2020, në pikën D, shpenzime për investime kapitale, llogari 231, ndërmjet të tjerave Ministria deklaron se “Në programin 09120 kemi pasur fond të miratuar në shumën 10,000,000 lekë për krijimin e fondeve të biliotekave të institucioneve arsimore të arsimit të mesëm të ulët, fond i cili pas rishkimit mbeti në shumën 1,700,000 lekë. Nuk është realizuar procedura e prokurimit për arsye të situatës së krijuar nga Covid 19. Në periudhën janar-qershor 2020 për arsye të pezullimit të prokurimeve nga Agjencia e Prokurimeve Publike dhe më pas për arsye të situatës nuk u mblodhën dot në kohë kërkesat e ZVAP-ve për krijimin e bibliotekave në institucionet arsimore të tyre”.  

Pyetja e natyrshme është: në mungesë të këtyre fondeve, çfarë udhëzimesh kanë drejtuesit e shkollave për pasurimin e bibliotekave?

Pra, kur shteti nuk është në gjendje t’u përgjigjet shkollave me fonde për libra, a ka përpiluar ndonjë kriter apo rregullore për funksionimin e bibliotekave të shkollave dhe pranimin e dhuratave? Thjesht disa libra më shumë për një bibliotekë! Edhe për kaq duhet të marrësh rrugën deri në Ministrinë e Arsimit? Më hapi punë edhe me botuesit në Angli, si dhe me Nussbaum dhe Fuller, që t’u shpjegoj se librat e tyre janë fetarë për Astasinë, që ka emrin e gjyshes, drejtoreshë e një institucioni arsimor publik në kryeqytetin e vendit tim!  

Sa absurditete prodhon ky vend! Nuk e di, nëse më shtohet apo pakësohet dashuria për të!

P.S. Çdo koinçidencë me emra është rastësi. Çdo koinçidencë në mentalitet është fatkeqësi për ne dhe sistemin e emërimeve!

Paragjykimet ndaj emigrantëve /Komuniteti shqiptar në Greqi letër mediave

/0 Comments/in /by

Komuniteti i Emigrantëve Shqiptarë në Greqi ka shprehur tronditjen e thellë për vrasjen e 20-vjeçares, Caroline Crouch nga bashkëshorti i saj. Po ashtu ky komuniteti i kërkon mediave greke të kërkojë falje publikisht për shpifjet ndaj shqiptarëve, duke shfrytëzuar shqiptarët në Greqi, me propagandë të vazhdueshme, pa asnjë bazë apo informacion zyrtar.

“Komuniteti i Emigrantëve Shqiptarë në Greqi shpreh tronditjen e thellë dhe neverinë e ngjallur nga krimi i rëndë, që tronditi mbarë opinionin publik në vend. Si të gjithë, ndjekim të shokuar zhvillimet e fundit në hetimet e vrasjes së nënës së re në Glika Nera, nga vetë bashkëshorti i saj. Shprehim ngushëllime të sinqerta dhe mbështetjen pa kushte ndaj familjes së viktimës 20-vjeçare, Caroline Crouch!

Njëkohësisht kërkojmë të përdoren menjëherë reflekset e shtetit për të siguruar një reagim të gjerë e për të dërguar pa humbur kohë mesazhin e duhur, në çdo drejtim: Vrasësi i Caroline NUK ishte asnjë kriminel tepër i rrezikshëm “shqiptar” apo “gjeorgjian” etj.

Sërish media greke nuk humbet aspak shansin të kultivojë me vullnet të jashtëzakonshëm stereotipin e “kriminelit të huaj, emigrant”, akte që nxisin urrejtjen dhe racizmin në shoqërinë greke.

Dënojmë thellë aktin e frikshëm të vrasësit 33-vjeçar, i cili për 37 ditë me radhë luante rolin e bashkëshortit të hidhëruar.

Kërkojmë nga media greke të kërkojë falje në publik për shpifje dhe manipulim të përsëritur, duke shfrytëzuar shqiptarët në Greqi, me propagandë të vazhdueshme, pa asnjë bazë apo informacion zyrtar. Ndodh shumë vite tashmë, ka ardhur koha që ky kapitull të mbyllet njëherë e përgjithmonë, duke dënuar ashpër çdo autor përgjegjës!

Le të mos kultivojmë urrejtjen në shoqërinë tonë që është dëmtuar mjaft, por ku mund dhe duhet të bashkëjetojmë të gjithë harmonikisht. Le të jemi të bashkuar kundër çdo forme dhune, sulmi ndaj të pafajshmit e vulnerabëlit, akti kriminal, për një të nesërme më të begatë për të gjithë!”, deklaron Komuniteti.

Matura Shtetërore 2021 / QSHA: Ulim kufirin e pikëve të notave për provimin e matematikës

/0 Comments/in /by

Qendra e Shërbimeve Arsimore (QSHA) ka publikuar sot vendimin për ndryshimin e kufirit të pikëve për notat në provimin e matematikës të Maturës Shtetërore 2021.

Sipas Ballkan Web:

Po përgatitet një analizë e thellë me të gjitha problematikat që janë gjetur nga analiza që i është bërë testit, por dhe procesit të zhvillimit të të gjithë provimeve. Po ashtu, në këtë vendim ka ndikuar edhe fakti, se shumë maturantë kanë protestuar në lidhje me provimin e matematikës.

.

“Euro 2020” / Ndeshja “Danimarkë – Finlandë”: Çfarë ndodhi me Christian Eriksen?

/0 Comments/in /by

Bota e sportit u trondit dhe mbeti pa fjalë të shtunën në mbrëmje, ndërsa zhvillohej ndeshja “Danimarkë-Finlandë”, në kuadër të “Euro 2020”.  Kur duheshin edhe pak minuta që të mbyllej pjesa e parë, ndeshja u pezullua për shkak të një urgjence mjekësore. Ylli i “Danimarkës” Christian Eriksen u shemb në fushën e “Finlandës”, pak para pushimit të ndeshjes. Eriksen nuk lëviz! Lojtarë dhe tifozë u shqetësuan shumë për natyrën e incidentit.

Çfarë ndodhi me Christian Eriksen?

Ndeshja “Danimarka – Finlandë”, në kuadër të “Euro 2020” u ndërpre vetëm disa minuta para përfundimit të pjesës së parë, kur lojtarët sinjalizuan ekipin mjekësor që të dilte në fushë për të parë gjendjen shëndetësore të Christian Eriksen. Mesfushori i “Danimarkës” Eriksen, pasi mori trajtim mjekësor në fushë për më shumë se 10 minuta, u shpërngul jashtë fushe. Imazhet televizive treguan lojtarët danezë në lot, ndërsa stafi mjekësor u përpoq të ringjallte lojtarin e “Interit”, të Milanos. Për shkak të seriozitetit shëndetësor të Eriksen, disa postime në rrjetet sociale që tregojnë rënien e tij janë hequr. Lojtarët e “Danimarkës” ishin aq të shqetësuar, sa krijuan një unazë rreth Eriksenit pa ndjenja dhe filluan të luten, ndërsa mjekët punonin për ta ringjallur.

A është mirë Christian Eriksen?  

Është pak të thuhet se bota e futbollit është e shqetësuar për sigurinë e Christian Eriksen. Bota e futbollit ka qenë në lot dhe me mijëra janë mesazhet shpërndarë në rrjete sociale që përpiqen t’i japin forcë e kurajë miqve e familjarëve të tij. Mendimi është që mesfushori danez mund të ketë pësuar një sulm në zemër. Ndërsa nuk ka asnjë azhurnim për atë që i ndodhi Christian Eriksen nga UEFA, lojtarët e ekipit kanë informuar tifozët se miku i tyre gjendet në spital dhe është në gjendje të qëndrueshme. Në mënyrë të ngjashme, Federata Daneze e Futbollit ka konfirmuar se Christian Eriksen është i vetëdijshëm dhe aktualisht po i nënshtrohet ekzaminimit të mëtejshëm në spital.  

Gardhi i ekipit danez, përreth Christian Eriksen, ndërsa merr ndihmë mjekësore!
Gardhi i ekipit danez, përreth Christian Eriksen, ndërsa merr ndihmë mjekësore!

Pelegrinazhi në Kishën e Shna Ndout / Policia plan masash për rendin dhe sigurinë, kufizohet lëvizja në disa rrugë. Apel qytetarëve t’i respektojnë

/0 Comments/in , /by

Drejtoria Vendore e Policisë Lezhë ka marrë një sërë masash për sigurimin e rendit dhe sigurisë publike, para, gjatë dhe pas pelegrinazhit. Masat e marra kufizojnë lëvizjet sot, datë 12 qershor 2021 dhe nesër, datë 13 qershor 2021:

Nga ora 08:00 datë 12.06.2021 deri në orën 24:00 datë 13.06.2021, do të kufizohen disa segmente rrugore mbi lëvizjen dhe parkimin e mjeteve të cilët janë:

  • “Nga Kryqëzimi i Gjykatës – Kisha e Shna Ndout”
  • “Nga Kryqëzimi i Poliklinikës – Kisha e Shna Ndout”
  • “Nga Kryqëzimi i Gjimnazit – Kisha e Shna Ndout”
  • “Nga Pallati 113 – Kisha e Shna Ndout”

Në këto segmente rrugore do të qarkullojnë vetëm mjete të transportit publik (autobus/ taxi) të licencuara dhe të përcaktuara nga Bashkia Laç, mjetet e Kishës, mjetet e personaliteteve të larta shtetërore, mjetet e emergjencave civile, zjarrfikësja, ambulanca dhe policia.

Drejtoria Vendore e Policisë Lezhë kërkon mirëkuptimin e drejtuesve të automjeteve, të përdorin akse dhe drejtime të tjera lëvizjeje, pasi, do të vlerësohej si një ndihmë mjaft e çmuar në mbarëvajtjen dhe garantimin e masave të sigurisë rrugore.

  • Nga Kryqëzimi i Gjimnazit deri te Kryqëzimi i Varrezave do jetë rrugë vetëm për këmbësorët.
  • Nga Mbikalimi i Patokut për në qytet Laç nuk do të lejohen të hyjnë mjete të tonazhit të lartë pasi bëhen shkak të bllokimit të qarkullimit rrugor.
  • Mjetet do të parkohen në vend parkingje të përcaktuara nga Bashkia Laç. Nuk do të lejohen parkime në vende që bëhen pengesë për qarkullimin e lirë të mjeteve.

Policia e Lezhës, kërkon bashkëpunimin e qytetarëve si dhe pelegrinëve përdorues të rrugëve për tek Kisha, drejtues mjetesh apo këmbësorë, që të respektojnë dhe të ndjekin komunikimet e punonjësve të policisë në lidhje me drejtimet e lëvizjeve apo parkimet e mjeteve, një ndihmë kjo në menaxhimin e fluksit të lartë për një mbarëvajtje sa më të mirë të pelegrinazhit.

Duke falënderuar qytetarët për mirëkuptimin dhe mediat për bashkëpunimin, Drejtoria Vendore e Policisë Lezhë.

Arianna Huffington: Pengesat më të mëdha janë dyshimi te vetvetja dhe mosaprovimi i të tjerëve

/0 Comments/in /by

Kur Arianna Stasinopoulos ishte adoleshente, në Greqi, më vitet 1960, papritmas i lindi një pasion, një ëndërr. Ndërsa shfletonte një revistë, pa një foto të Universitetit të Cambridge, në Angli. Ishte vetëm trembëdhjetë vjeç, por menjëherë vendosi se ishte i vetmi vend ku duhej të kryente studimet. Por të gjithëve që u tha për vendimin e saj, edhe shokëve dhe shoqeve, e vlerësuan si ide qesharake. Ishte vajzë, universiteti ishte shumë i shtrenjtë dhe, për më tepër, jo vetëm që ishte një më të njohurit në të gjithë botën, por edhe nuk kishte asnjë lidhje atje. Shumë shpejt, të gjithë e harruan bisedën e bërë, sepse asnjë nuk e mori seriozisht. Asnjë, me përjashtim të vetë Ariannës. Dhe të një personi tjetër.

 Mamasë! Mamaja vendosi se duhej të zbulonin nëse ëndrra e së bijës kishte, sikur edhe gjasën më të vogël, të shndërrohej në realitet. Pyeti dhe mësoi se Arianna mund të aplikonte për një bursë. Gjeti edhe biletat e avionit, “për të vajtur fizikisht, deri në Angli, dhe të shihnin me sy Cambridge-n. Gjë që është shembulli perfekt i asaj që sot e quajmë vizualizim”. Fluturimi deri në Londër ishte i gjatë dhe gjithë kohës që ishin në Cambridge ra shi. Arianna dhe mamaja nuk takuan asnjë nga universiteti. Thjesht u sollën vërdallë nëpër kampus dhe përfytyruan si do të ishte po të jetoje aty. Me një ëndërr edhe më të fortë e reale, Arianna aplikoi me të mbaruar shkollën e mesme.

Për kënaqësinë e saj dhe habinë e surprizën e të gjithëve (me përjashtim të mamasë), Cambridge e pranon Ariannën – dhe i ofrojnë edhe bursë studimi. Në moshën gjashtëmbëdhjetëvjeçare zhvendoset në Angli dhe ndjek studimet në Universitetin e Cambridge-t. Diplomohet me Master në Ekonomi. Në moshën njëzet e një vjeçare është femra e parë që merr presidencën e klubit të famshëm të debatit, në “Cambridge Union”.

Sot jeton në ShBA, është autore e njëmbëdhjetë librave që trajtojnë tema historike, kulturore dhe politike, shkruan artikuj editorialë në një gazetë kombëtare dhe drejton një tavolinë të rrumbullakët ku trajtohen tema politike, me temë E majta, e djathta dhe qendra, në një radio publike kombëtare. Më maj 2005, themelon Huffington Post, një ueb me lajme dhe blog, që është shndërruar “në një nga më të lexuarit dhe më të cituarit e mediave në Internet”. Më vitin 2006, revista Time e vendos në listën e njëqind njerëzve më me ndikim në botë.

Marrë në konsideratë sukseset e arritura, Huffington shprehet se pengesat më të mëdha janë dyshimi te vetvetja dhe mosaprovimi i të tjerëve. Pengesa që janë edhe më të theksuara te gratë:

  • “Kur ftoj gra të ndryshme të shkruajnë për blogun e Huffington Post, habitem sa shpesh dëgjoj të thonë se e kishin të vështirë të besonin se ajo që shkruanin kishte vlerë… edhe kur ishin shkrimtare të njohura. Kështu, shpesh mendoj që ne, gratë, ndalojmë së provuari, sepse nuk na pëlqen të marrim riskun e dështimit. Për ne është një lloj çmimi ‘miratimi nga të tjerët’ dhe nuk e duam riskun.”
  • “Gratë vazhdojnë të kenë një marrëdhënie jo të lehtë me pushtetin dhe me tiparet që duhet të ketë një udhëheqës. Është ajo frika e brendshme që na thotë, se nëse do të jemi vërtet të pushtetshme do të konsiderohemi si të vrazhdëta, ose shtytëse, ose të ashpra – epitete që godasin direkt feminitetin tonë. Akoma jemi duke punuar për të tejkaluar frikën, se pushteti dhe mangësitë në feminitet janë, respektivisht, ekskluzive.”

Huffington deklaron se kanë qenë dy faktorë kryesorë që e ndihmuan të ndiqte ëndrrën e adoleshencës. Së pari, nuk e kuptova plotësisht se në çfarë rrethesh po hyja: “Shijen e parë të udhëheqjes e mora kur isha tërësisht një e jashtme injorante. Ndodhi në kohën e kolegjit, kur u zgjodha presidente e Klubit të Debatit të “Cambridge Union”. Duke qenë se isha rritur në Greqi, nuk kisha dëgjuar kurrë për “Cambridge Union” ose “Oxford Union”, sikundër nuk njihja vendin që zinin në kulturën angleze. Në rrjedhojë, nuk kisha asnjë paragjykim, të llojit të rëndësisë që kishin, të cilat ndoshta pengonin vajzat britanike edhe të mendonin se mund ta provonin për një pozicion të tillë… Në këtë mënyrë, them se kam qenë e bekuar që e fillova karrierën jashtë mjedisit tim të shtëpisë. Sigurisht që kisha problemet e mia, për shembull theksi im ishte qesharak dhe shpesh kam qenë edhe objekt humori për mënyrën e të folurit. Por në të njëjtën kohë mësova, se është më e thjeshtë të tejkalohen gjykimet e të tjerëve, se sa gjykimet që ne vetë kemi për veten tonë, që shndërrohen në një frikë të brendshme.”

Së dyti, mbështetja e pakufizuar e mamasë. “Nuk besoj se gjërat që kam bërë në jetë, do të ishin të mundura pa ndihmën e saj. Mamaja më jepte siguri, më krijonte ndjesinë që nuk kishte rëndësi nëse do ia dilja a jo. Më jepte çfarë unë shpresoj t’u jap sot vajzave të mia, ndjesinë që duhej të synoja për lart, yjet, një synim që duhej kombinuar me dije të forta, por që edhe nëse nuk i arrija, nuk do më donte më pak. Më ndihmoi të kuptoj, se edhe dështimi është pjesë e jetës.”

Ermal Meta – “Komentet raciste për origjinën nuk janë shqetësim për mua, por duhet të jenë për shoqërinë ku jetojmë”

/0 Comments/in /by

Ermal Meta, këngëtari italian me origjinë shqiptare, që në dy pjesëmarrje në festivalin e San Remos ka korrur vetëm suksese – ka arritur të fitojë dy çmime të lakmueshme nga çdo artist – ka postuar një video të gjatë, pas disa komenteve raciste në rrjetet sociale për origjinën. Mënyra e reagimit, si dhe trajtimi i komenteve negative jo në rrafshin personal, por në atë social, duket se ka bërë për vete ndjekësit, që krahas këngëtarit të talentuar dhe artistit të madh, gjejnë te Ermal Meta edhe njeriun!

“Po të dinit historinë e Shqipërisë edhe ju do ishit krenarë si unë, Ermal Meta” – shprehet kantautori.

Ermal Meta ka publikuar një video të gjatë lidhur me komentet që ka marrë për pjesëmarrjen e tij në “Sanremo”. Në përgjigjen e tij, këngëtari me origjinë shqiptare falënderon të gjithë ata që e vlerësuan për këngën. Por ndalet edhe në disa komente – shumica prej të cilëve nga djem njëzetvjeçarë, që në llogaritë e tij në rrjete sociale, shprehen në forma, si: “Kthehu në vendin tënd”; “Këndo andej nga ke ardhur”; “Ti nuk i përket Italisë”.

Por Ermal Meta përgjigjet:

“Këto komente nuk më prekin fare! Por dëshiroj të ndaloj tek to se nuk më duket aspak e drejtë, që persona që janë shumë më të rinj se unë të më drejtohen në atë mënyrë, kur unë jam në realitet më shumë italian se ata, sepse jetoj në këtë vend prej më shumë vitesh, pavarësisht se kam ardhur nga një tjetër shtet. Është e çuditshme që këtë diskutim po e bëj në vitin 2021!

Më pëlqejnë polemikat… Ajo që dua të theksoj është se kur bëhen komente të tilla dhe të mos reagosh, i bën të duken normale. Të flasësh ashpër e t’i përmendësh origjinën dikujt nuk është aspak normale. Ne jetojmë të gjithë nën një qiell, të gjithë kemi një ndërgjegje të përbashkët kolektive. Kjo është urrejtje që unë nuk e pranoj dot sepse është idiotësi…

Në fund dua të falënderoj të gjithë ata që më mbështesin dhe më ndjekin, sepse më duan. Ndërsa për ju të tjerët kam vetëm diçka për t’iu thënë: nëse do dinit vetëm fare pak nga historia e vendit nga unë vij, do ndiheshit krenar, njësoj si unë. Jam krenar për rrënjët dhe gjakun tim, e nëse ju do i njihnit do ndiheshit krenarë që i keni fqinj. Ju ftoj të lexoni historinë e tyre dhe do mbeteni të mahnitur.”

Faleminderit Ermal Meta! Për të qenit, në radhë të parë, njeri!

Vikingët dhe kolapsi i tyre në Europë

/0 Comments/in /by

Kur dëgjojnë fjalën “vikingë”, disa të pasionuar pas filmave kanë parasysh Kirk Douglas, yllin e filmit epik “Vikingët”, veshur me këmishë prej lëkure, kapur me perçina, ndërsa i prin barbarët e tij me mjekër, nëpër udhëtime bastisjesh, përdhunimesh dhe vrasjesh. Luftëtarët vikingë marrin me luftë portat e një kështjelle, ndërsa banorët që nuk dyshojnë për asgjë, dendeshin duke pirë; më pas dëgjohen vetëm ulërima!

Ka shumë të vërteta brenda këtyre imazheve të përgjakura: vikingët e terrorizuan Evropën Mesjetare për disa shekuj me radhë. Në gjuhën e tyre (Old Norse), edhe vetë fjala vikingar do të thotë “shkatërrues”.

Por pjesë të tjera të historisë së vikingëve janë njëlloj me ato të popujve të tjerë. Pra, përveç se ishin piratët më të frikshëm, vikingët ishin fermerë, tregtarë, kolonizatorë dhe eksploratorët e parë evropianë të Atlantikut Verior. Por vendbanimet e themeluara prej tyre patën të gjitha fate të ndryshme.

Vikingët që u vendosën në Evropën Kontinentale dhe Ishujt Britanikë u shkrinë me popullsitë lokale dhe luajtën rol në formimin e disa kombeve, si Rusia, Anglia dhe Franca. Kolonia e Vinland-it, që përfaqësoi përpjekjen e parë evropiane për të krijuar vendbanime në Amerikën Veriore, u braktis shpejt, kolonia e Groenlandit, për 450 vjet kufiri më i largët i shoqërisë evropiane u zhduk; kolonia e Islandës vuajti për shumë shekuj, për të rilindur kohët e fundit si një nga shoqëritë më me ndikim në botë; edhe kolonitë e Orkney [Orknei], Shetland dhe Faeroe mbijetuan më pak vështirësi. Të gjitha këto koloni vikinge erdhën nga e njëjta shoqëri e lashtë: por fatet e tyre të ndryshme u lidhën në mënyrë direkte me realitetin e mjediseve të ndryshme në të cilat  u gjendën. 

Faktorë përcaktues: 1. distanca e lundrimit nga Evropa; 2. rezistenca e ofruar nga banorët vendosur aty para vikingëve; 3. përshtatshmëria për agrikulturë; 4. lloji i mjedisit

Ekspansioni i vikingëve drejt perëndimit, përmes Atlantikut Verior ofron një eksperiment natyral prej të cilit mund të nxjerrim mësime. Një nga foletë e këtij eksperimenti të gjerë natyror është Groenlandia: vikingët takuan vendasit, Inuit-ët, që zgjidhnin të përballeshin me problemet mjedisore në mënyrë shumë me të ndryshme nga Vikingët.  Kur eksperimenti më i vogël përfundoi pesë shekuj më vonë, vikingët e Groenlandias kishin vdekur të gjithë, duke e lënë Groenlandian të pakontestuar në duart e Inuitëve. Tragjedia e Norsëve të Groenlandias (Skandinavët e Groenlandias) ka brenda vetes një mesazh shpresëdhënës: edhe në mjedise të vështira, kolapset e shoqërive njerëzore janë të pashmangshme! Por varet nga mënyra sesi zgjedhin njerëzit të reagojnë.

Vikingët e dëmtuan mjedisin e tyre dhe vuajtën pasojat e ndryshimeve klimaterike. Përgjigjja e tyre ndaj këtij mjedisi dhe klime, si dhe vlerat kulturore që zotëronin, ndikuan përfundimet.

Paul Potts

/0 Comments/in /by

Në moshën tridhjetegjashtëvjeçare, Paul Potts mendonte se gjendej në një fazë boshe. Asnjë qëllim në jetë! E dinte që kishte zë të mirë – gjithnjë kishte pasur, në fakt! Dhe dëshironte të bëhej këngëtar opere. Por a është synim – pyeste veten. Dhe si mund të realizohet? Thjesht një ëndër!

Një aksident me motor i pret përgjysmë ëndrën për të dalë në skenë. Me t’u shëruar, fillon punë si shitës telefonash celularë në “South Wales”. Luftën për jetën e vazhdon me probleme serioze me vetëbesimin.

Një ditë dëgjon për një audicion, në një shfaqje televizive, për talente. Shfaqja ishte Britain’s Got Talent, nën drejtimin e Simon Cowell, të American Idol fame. Potts i krijohet mundësia e pjesëmarrjes dhe konkurron me arien “Nessun Dorma” të Puccini-t, në një televizion kombëtar. Zëri i tij i mrekullueshëm ngriti në këmbë gjithë sallën. Një prej gjyqtarëve fillojnë t’i rrjedhin lot. Brenda pak vitesh, Potts shndërrohet në një sensacion ndërkombëtar – vetëm video e koncertit të tij, në gjysmëfinalen e shfaqjes, është parë në “YouTube” më shumë se tetëmbëdhjetë milionë herë. Në Britain’s Got Talent fiton çmimin e parë dhe i jepet mundësia të këndojë në prani të Mbretëreshës.

Në vitin 2007, Paul Potts hedh në treg albumin e tij të parë me titullin shumë simbolik “Një mundësi”.

  • “Zëri im” – shprehet në një intervistë – “ka qenë gjithnjë shoku im më i mirë. Nëse kisha probleme me bullizmin në shkollë, mbështetesha te zëri. Vërtet, nuk e di përse njerëzit më bullonin! Gjithnjë kam qenë pak ndryshe. Mendoj se kjo është arsyeja pse, ndonjëherë, kam probleme me vetëbesimin. Por kur këndoj, ky problem zhduket. Kur jam në skenë, jam në vendin që duhet të jem. E gjithë jeta ime merr kuptim. Mbas audicionit të parë, kuptova se jam diçka. Jam Paul Potts.”

Juan Lopez and John Ward

/0 Comments/in /by

Nga Jorge Luis Borges

(1899-1986)

They lived in a strange age.

The planet had been partitioned into different countries, each armed with loyalties, cherished memories, and an unquestionably heroic past; with laws, grievances, and their own peculiar mythologies; with bronze busts of great men, anniversaries, demagogues, and symbols. This division, the labor of cartographers, was good for starting wars.

Lopez was born in the city by the motionless river; Ward, in the outskirts of the city once walked by Father Brown. He had studied Spanish in order to read Don Quixote.

The other professed a love of Conrad, who hadbeen revealed to him in a classroom on Viamonte Avenue.

They might have been friends, but they only saw each other once, face-to-face, somewhere down in those too-famous islands, and each of them was Cain, each Abel.

They were buried together, decayed in the snow. These events took place in an age we cannot understand.