Alda Merini  Poezi Zgjedhur dhe shqipëruar nga Natasha Lushaj 

Alda Merini  Poezi

Zgjedhur dhe shqipëruar nga Natasha Lushaj 

“Gjithnjë më kanë gjykuar si të çuditshme, ose të ndryshme, por e di çfarë? Kjo më ka pëlqyer gjithnjë aq shumë. Nuk do të doja të shihesha si gjithë të tjerët, sepse unë, pjesën tjetër të botës, e urrej.”

 Anija e shkretëtirës

Brenda trupit kam një anije të fshehtë

anije shumëformëshe fantazmash

herë trap lumi

herë këmbanë

e herë veç një yrt filigramash.

Është dora e Fatimas në duna rëre

trëndafil që s’e njeh stinën

një perlë e tejdukshme zemre:

më shtie frikën.

Kur dashuron

Nuk dashurohet me zemër,

dashurohet me shpirt

i mbarsur me çaste dashurie.

Nuk dashuron nëse s’ndien dhimbje,

s’është më dashuri

nëse s’ke frikë mos e humbasësh.

Por kur vërtet dashuron,

ti jeton

ndoshta keq, a mirë,

por jeton.

E di kur vdes?

Kur pushon së dashuruari;

bëhesh asgjë

kur s’të dashurojnë më.

Nëse të plagos dashuria

shëroi plagët

dhe beso,

je gjallë.

Për atë që do

për atë që të do.

  Çmendur prej teje, dashuri

Dashuri, prej teje jam çmendur,

se ti vjen e më gjen pas gjurmësh

endjeve mbetur

me lodra të thyera fjalësh.

T’i dhuroj të gjitha po deshe,

tek e fundit

jam veç një vajzuke

me lotë të kripur mbuluar

dhe poezi që s’duken,

që do veç të fjetet

mbi një fashë qielli yjuar

si nën krahë hyjnie

dhe për ty erë e ëmbël të mbetet

një këngë dashurie.

Pjesë nga “”La terra santa”

Dje kam vuajtur nga dhimbja,

s’dija që kisha një faqe të përgjakur,

buzët prej metali të fortë,

mungesë të plotë horizonti.

Dhimbja është pa të nesërme,

është një turi kali që t’i ngurtëson

gjunjët e fuqishme,

por dje jam rrëzuar përdhe,

buzët m’u kyçën

e frika më hyri në gjoks

me një fishkëllimë të mprehtë,

dhe burimet reshtën së buluari,

uji i tyre i butë

ishte vetëm një det dhimbjesh

ku zhytesha e përgjumur,

por edhe atëherë kisha frikë

nga engjëjt përreth.

Po, meqë janë të butë dhe të njohur,

pse më tmerron ngrirja?

Të pres

dhe çdo ditë

shuhem pak nga pak,

po harroj edhe fytyrën tënde.

Më pyesin nëse dëshpërimi im

është po aq i madh sa mungesa jote.

Jo, është diçka më shumë:

është fiksimi pas idesë së vdekjes

që s’po di të ta dhuroj…